Mijn schilderkunstige ambitie is immens: Ik wil niets minder dan op een volstrekt beeldende manier uitdrukken hoe ik leven, ruimte en tijd ervaar. Tegelijk ben ik, met elk jaar dat ik langer mens en schilder ben, meer doordrongen van het feit dat ik daarin machteloos sta. Ideeën, strategieën en verbaal-inhoudelijke vertrekpunten blijken meer en meer nutteloos of zelfs de dood in de pot. Wat ik wel blijk te kunnen doen, als ik schilder, is leven ruimte en tijd zijn. Ik schilder dan blind en zoals de natuur maar voortwoekert, waarbij ik ver weg probeer te blijven van een mindset waarin ik pictorale problemen detecteer en probeer op te lossen. In de grote stroom blijven, daar gaat het om. Tamelijk chaotisch, vaak oncomfortabel, echt wennen doet het nooit. Maar, soms, zomaar ineens, is er een staat van genade; er is herkenning: "Ja, dit is wat ik wil laten zien".